სამღვდელმთავრო სტუმრობა საქართველოში


2012 წლის 23 ოქტომბრიდან 6 ნოემბრამდე, საქართველოს ამერიკიდან ეწვია ეპისკოპოსი გრიგოლი (ბაბუნაშვილი). მეუფე გრიგოლი ეპისკოპოსად ხელდასხმულ იქნა ამა წლის 17/29 აპრილს (იხილეთ აქ), ჩრდილოეთ ამერიკის მართლმადიდებელი ეკლესიის, ბოსტონის მიტროპოლიის ვიკარიულ ეპისკოპოსად. ეპისკოპოსი გრიგოლი მზრუნველობას გაუწევს, საქართველოში მართლმადიდებელი ეკლესიის სამრევლოებს.

სამღვდელმთავრო ვიზიტის დროს, საღვთო ლიტურგია აღესრულა თბილისის ღვთისმშობლის მიძინებისა და ქუთაისის წმ. ნიკოლოზის სახელობის ტაძრებში; შედგა შეხვედრები მორწმუნეებთან.

ეს არის მეუფე გრიგლის პირველი საეპისკოპოსო ვიზიტი სამშობლოში.

Краткое изложение святоотеческого учения об Имени Божием иерархов Святой Православной Церкви в Северной Америке (HOCNA)

Св. мч. Каллистрата
27 сентября / 10 октября 2012

Мы, иерархи Святой Православной Церкви в Северной Америке, предлагаем это краткое изложение святоотеческого учения об Имени Божием и заявляем, что мы безусловно и безоговорочно придерживаемся этого традиционного учения.

Все должны понимать, что, в силу этих заявлений, мы, епископы, не являемся имябожниками, как это определено в настоящем заявлени

и, и что мы веруем, исповедуем и приемлем православную христианскую веру, также определенную в настоящем заявлении.

Что касается постановлений Константинопольских патриархов 1912 и 1913 годов, а также решения так называемого Российского Синода 1913 года, их заявления против имябожников не обоснованы богословски в соответствии с традиционным учением Православной Церкви. Они основывают свои рассуждения на отрицании того, что Имя Божие является святым по естеству; кроме того, они учат, что оно не есть энергия, то есть действие, или благодать Бога. Те, кто так считают, подпадают под свое собственное осуждение, потому что, подобно имябожникам, которых они осуждают, они полагают, что данное в Откровении Имя Бога отделено от Бога. Кроме того, они постоянно говорят о превечном Имени Божием как о каком-то тварном объекте, а не откровенном свыше, как учат наши Отцы.

Именно по этой причине мы, епископы Святой Православной Церкви в Северной Америке, не имябожники. И поэтому причины, по которым мы отказались принять различные постановления и решения о имябожниках, также должны быть ясны.

Наша позиция является отчетливо православной, согласной с традиционным учением Отцов нашей Церкви; в сие мы веруем, сие мы провозглашаем, сие мы исповедуем, и сему мы учим,
"Последующе божественным Отцам"
(Четвертый Вселенский Собор)

РАЗЛИЧНИЕ В УЧЕНИИ

I. Имябожники верят:

1) что Имя Бога — это Его сущность;

2) что Имя Бога отделено от Него;

3) что Имя Бога — это другое Божество;

4) что тварные буквы, звуки и случайные мысли о Боге могут обожествляться или использоваться для оккультных и магических целей.

II. Православные христиане верят:

1) что Имя Бога является не Его сущностью, а Богооткровенной истиной Бога о Самом Себе, то есть Его нетварной энергией, Его нетварной благодатью, Его Провидением, Его Славой. Сущность же Его непознаваема и не имеет имени.

2) что Имя Бога неотделимо от Него;

3) что Имя Бога не является другим Божеством;

4) что тварные буквы, звуки и случайные или привходящие (акцидентальные) мысли о Боге не могут обожествляться и не могут использоваться для оккультных и магических целей.

Св. Василий Анкирский (+363) отвечал языческому проконсулу: "Мое главное имя — Христианин, оно образовано от имени Христа, это имя вечное, и оно превосходит разумение человеческое". Эти слова и сегодня являются ясным и простым исповеданием для каждого православного христианина. Кроме того, как говорит св. Кирилл Иерусалимский (+386), "Имя Божие свято по естеству своему, независимо от того, произносим мы его или нет". Св. Иоанн Златоуст (+407) также говорит нам: "Имя Божие достохвально по самому естеству своему", а святой Макарий Коринфский (+1805) утверждает: "Имя Божие по естеству свято и пресвято, и является источником освящения". Это полностью проясняет рассматриваемый вопрос, поскольку, являясь православным христианами, мы знаем и верим, что единственное Существо, которое является вечным, святым, пресвятым и источником освящения по естеству — это Сам Бог! Это может значить только то, что Его Имя — это действительно Сам Бог, повторимся, не в Своей сущности, но в Своей благодати.

Вместе со св. Климентом Римским (+100) православные христиане верят, что "Имя Божие дало бытие всему созданию" [1]. Ибо для св. Климента и для Отцов Церкви это точно то же самое, что сказать: "Благодать Божия дала бытие всему созданию", а это то же самое, что сказать "Бог дал бытие всему созданию". Вот почему православные вместе со св. Тихоном Задонским и св. Иоанном Кронштадтским могут сказать "Имя Божие есть сам Бог", потому что Имя Божие — это Его энергия и благодать.

Кроме того, как утверждает св. Иоанн Кронштадтский, "когда ты про себя в сердце говоришь или произносишь Имя Божие, Господа, или Пресвятой Троицы, или Господа Саваофа, или Господа Иисуса Христа, то в этом Имени ты имеешь все существо Господа: в нем Его благость бесконечная, премудрость беспредельная, свет неприступный, всемогущество, неизменяемость" — то есть, ты имеешь божественную нетварную благодать.

Исихастские соборы XIV века и Синодик в Неделю Православия утверждают, что и сущность, и благодать Божии — это Сам Бог, хотя они и отличаются друг от друга (см. The True Vine, номер 31, с. 12 слл.). Таким образом, "Имя Божие есть Бог" на самом деле, потому что Его Имя и Его энергия — это одно и то же [2].

III. Имяборцы:

путают взгляды, изложенные в разделах I и II выше и поэтому, подобно католикам и протестантам , приходят к ошибочному заключению о том, что православные христиане виновны в пантеизме и ереси (см.

Постановления Патриарха Иоакима III Константинопольского 1912 года, Патриарха Германа Константинопольского 1913 года и Российского Синода 1913 года). В результате смешения двух этих различных учений константинопольские Постановления 1912 и 1913 годов уклонились от истины, а постановление Российского Синода 1913 года даже попало под анафему исихастских Соборов XIV века и Синодика в Неделю Православия, потому что оно учит ложно о благодати Божией.

Православные христиане не могут "безоговорочно" принимать, одобрять и увековечивать эти ложные учения.

IV. О "Российском Синоде"

Митрополит Антоний Храповицкий писал: "Церковь наша [в России] управляется мирянином или оффициально - учреждением коллегиальным, никогда неведомым Христовой Церкви... Церковь... лишена законнаго главы и отдана в порабощение мирским чиновникам, прикрывающимся собранием шести, семи по-полугодно сменяемых архиереев и двух иереев. Кто же не знает, что такое учреждение не каноническое? что оно не утверждено было при своем основании двумя патриархами, да если б и было утверждено всеми четырьмя, то это говорило бы только о незаконом действии патриархов, а не о канонической законности синодального управления, так как никакие патриархи не могут утвердить и авторизовать учреждения, неведомаго Святому Православию и придуманнаго единственно для его ослабления и растления..."
(Голос Церкви, январь 1912)

+ Ефрем, митрополит Бостонский
+ Макарий, митрополит Торонтский
+ Григорий, викарный епископ Бруклaинский

[1] Очевидно, у св. Климента термин "Имя Божие" означает силу Божию, которая вечная и нетварная.

[2] Это именно то православное учение об Имени Божием, которого придерживались монахи, изгнанные со Святой Горы в 1913 году. Они не соглашались с названием имябожники и называли себя имяславцами.

(c) Перевод с английского "Портала-Credo.Ru"

პაპოფილური მითოლოგია და ქრისტოლოგიური დოგმატი


მღვდელი გელასი აროშვილი

დავიწყებ იმით, რომ არავითარი პიროვნული ანტიპათია არ გამაჩნია კათოლიკეთა მიმართ, არც ლათინოფობია მახასიათებს. პირიქით, დარწმუნებული ვარ, რომ ზნეობრივად, ინტელექტუალურად, თუ პროფესიულად - ანუ საკუთარი საქმისადმი კეთილსინდისიერი დამოკიდებულებითა და მეცნიერული მიდგომით უამრავ მათგანს, მით უმეტეს სასულიერო პირს, ბევრად ჩამოვრჩები. მეტიც, ახლოსაც კი ვერ მივალ მათთან განსაკუთრებით კი მათ სოციალურ საქმიანობაში. როგორც ქრისტიანს - მიყვარს, უფრო სწორედ, ვალდებული ვარ მიყვარდეს მათი უკვდავი სულები, როგორც ნებისმიერი ადამიანის, განურჩევლად მისი რასისა, ეროვნებისა, სოციალური მდგომარეობისა თუ რელიგიური კუთვნილებისა, რადგან უფალი ჩვენი იესო ქრისტე მათთვის განკაცდა, მათთვის ქადაგებდა და იდევნებოდა, მათთვის ეცვა ჯვარს, მათთვის მოკვდა, დაეფლა, აღსდგა და ამაღლდა. მან სწორედ ის ერთი, განუყოფელი კაცობრივი ბუნება შეიმოსა, რომელსაც ადამიდან დაწყებული ყველა ადამიანი შეადგენს. ჩვენ ყველანი თანაარსნი ვართ ერთმანეთისა და ქრისტეს კაცობრივი ბუნებისა. ეს დაცემული, დასნეულებული, დანაწევრებული და ერთმანეთს დაპირისპირებული ბუნება უფალმა განკურნა, გაამთლიანა და განაღმრთო. ამ განღმრთობაში მონაწლეობა კი, ანუ „თანანერგყოფნა ქრისტესთან", პავლე მოციქულის სიტყვით, თითოეული ჩვენგანის არჩევანია. ადამიანებს შორის ერთგვარი ონტოლიგიური ერთიანობა არსებობს, რაც ქრისტეს ეკლესიაში იდეალურ სახეს ღებულობს: ჩვენ ერთმანეთის ორგანული ნაწილები ვართ და შესაბამისად, სრულიად ბუნებრივია გვიყვარდეს, თანავუგრძნობდეთ, ვგულშემატვკივრობდეთ ერთმანეთს. თუკი მე თუნდაც ერთი ადამიანის ნეტარება და განღმრთობა (მადლით) არ მინდა, მაშინ ჩემი განღმრთობაც სრულიად შეუძლებელი ხდება. სწორედ ეს არის ქრისტიანობის ერთ-ერთი უმთავრესი იდეა, რაც მას ყველა სხვა რელიგიისაგან განასხვავებს.


მიგებებაჲ, დღესა რომელსა მიიქუა სჳმეონ მკლავთა თჳსთა ზედა უფალი, თქუმული წმიდისა ევსუქი (ისიქი) ხუცისაჲ იერუსალჱმელისაჲ


მეორმეოცისა მის დღისა შობითგან ქალწულისა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსა, ოდეს მიიყვანეს ტაძრად, ვითარ აკურთხევდა მას წმიდაჲ სჳმეონ.

საყუარელნო, კრებაჲ ესე დღისაჲ ამის ყოვლადვე სასურველ არს დღენდელი ესე დღჱ, რამეთუ შემოქმედი იერუსალჱმისაჲ დღეს შემოვიდა და აკურთხა, რომლისა ზღუდენი თჳსითა ჴელითა დაწერნა და დასხნა საფუძველად მისა ქვანი საფირონისანი და სუეტნი მისნი იასპნისანი და ბჭენი მისნი ბროლისანი და ქვითა მით პატიოსნითა შეზღუდა იგი და მას შინა დასხნა მოძღურად ეპისკოპოსნი და სცხო ქალაქსა სიმართლჱ და ყოველი იგი ერი ზიარ-ყო ანგელოზთა და უცხონი მკჳდრ-ყვნა აბრაჰამის თანა, და რომელთა დაიმარხნეს სიწმიდით ჴორცნი თჳსნი, მკჳდრ-ყვნა იგინი იოსების თანა და ბრძენთა მათ ქალწულთა თანა შეიყვანნა იგინი ქორწილსა მას ზეცისასა. ყრმანი მისნი გჳრგჳნოსან-ყვნა შვილთა თანა ბეთლემისათა. ქურივნი მისნი იჩინნა ანაჲს თანა წინაწარმეტყუელისა, მოხუცებულთა მისთა აწუევს, ვითარცა სჳმეონს, რაჲთა საყდარ ყვნენ მკლავნი მათნი.

ამიერითგან სიტყუაჲ თჳთ იზომს და წინა-ძღჳს, რამეთუ ჟამი იგი მრავლის-მეტყუელთაჲ მათ ბრძენთაჲ დაცხრომილ არს; დღესასწაულნი მოწევნულ არიან, და ესე სიხარულით წარმომიღებიეს; შესხმაჲ შეჰგავს წინა-ვე-სიტყუად, რამეთუ ვითარცა ყუავილმან ველნი განაშუენნეს და მყნელთა - ხენი ფურცლითა და ტკბილითა ნაყოფითა, და სუნელითა ნიავითა ირყევიედ და იშუებედ, ეგრეცა მორწმუნენი ქრისტჱსნი სიტყუათა ზედა მადლისათა იხარებედ.

შობისათჳს უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტჱსა

თქუმული წმიდისა გრიგოლი ღმრთისმეტყუელისა


ქრისტე იშვების, უგალობდეთ; ქრისტე ზეცით გარდამოვალს, მივეგებვოდით; ქრისტე ქუეყანასა ზედა, ამაღლდებოდეთ! "უგალობდით უფალსა ყოველი ქუეყანაჲ"! და რაჲთა ორივე შემოკლებულად ვთქუათ, "იხარებდინ ცანი და გალობდინ ქუეყანაჲ" ზეცისაჲსა მისთჳს და მერმე ქუეყანისაჲსა! ქრისტე ჴორციელად - შიშით და სიხარულით უგალობდეთ! შიშით - ცოდვისათჳს, და სიხარულით - სასოებისათჳს. ქრისტე ქალწულისაგან, ჵ დედანო, ქალწულ იქმნენით, რაჲთა იქმნეთ დედა ქრისტჱსა!

ვინ არა თაყუანის სცემდეს დაუსაბამოსა მას? ვინ არა უგალობდეს უკუანაჲსკნელსა მას? კუალად ბნელი დაჰჴსნდების, კუალად ნათელი მოიქცევის, კუალად ეგჳპტე იგუემების ბნელითა მით, კუალად ისრაჱლი სუეტითა მით განათლდების. ერი რომელი სხდა ბნელსა უგუნურებისასა იხილეს ნათელი მეცნიერებისა დიდისაჲ. პირველი იგი წარჴდა და აჰა ესერა იქმნა ახალია, სახჱ იგი წარვალს და სული აღორძნდების; ჩრდილნი იგი განქარდებიან და ჭეშმარიტებაჲ მელქიზედეკ შეკრბების, რომელსა არა ესუა დედაჲ, იყო
იგი უმამო; უდედო პირველად და უმამო მეორედ. შჯული იგი ბუნებათაჲ განქარდების  და ჯერ არს განსრულებაჲ; ზეცისა იგი სასუფეველი, ქრისტე, გუამცნებს არა დაბრკოლებად. "ყოველმან თესლებმან აღიტყუელენით ჴელნი თქუენნი", "რამეთუ ყრმაჲ იშვა ჩუენდა და ძედ მოგუეცა ჩუენ, რომლისა მთავრობაჲ ზედა მჴართა მისთა, რამეთუ ჯუარსა ზედა აღმაღლდების და ჰრქჳან მას სახელი დიდისა ზრახვისა მამისა ანგელოზი. იოვანე დაღადებს; "განმზადენით გზანი უფლისანი". და მე ვღაღადებ ძალსა დიდსა მისსა; უჴორცოჲ იგი ჴორციელ იქმნების, ძჱ ღმრთისაჲ ძჱ კაცის იქმნების, "იესუ ქრისტე გუშინ და დღეს და იგი თავადი უკუნისამდე".