Энциклика о нравственном законе Божием

Издана Священным Синодом Святой Православной Церкви в Северной Америке, 2005 г.

Во имя Отца, и Сына, и Святого Духа. Аминь.

На всем протяжении пребывания в этом падшем мире Единой Святой Соборной и Апостольской Церкви Христовой, Израиль, и Древний, и Новый, должен был сталкиваться, и продолжает сталкиваться с лжеучениями и толковать данные вначале нам, Избранному народу Божию, а затем и остальному человечеству, душеспасительные истины, касаемые до нашего Истинного Бога и до тех путей, которые Он предназначил для нас и для нашего спасения.

Так, например, во времена св. Илии, этот могучий и усердный Пророк обличал и ниспровергал ложное поклонение идолам Иезавели и утвердил поклонение Израиля нашему Истинному и Живому Богу. В позднейшие века Святые Отцы Собор созывали дабы отвергнуть богохульство, гласившее, будто Иисус Христос не более есть, нежели человек тварный, и дабы провозгласить, что Мессия есть Бог Совершенный и Человек Совершенный.

В недавние же времена Церковь осуждению подвергла пагубную и вездесущую ересь экуменизма и провозгласила недвусмысленно, что лишь наша есть Религия Истинная, наш есть единый Бог Истинный, единый Истинный Помазанник и Спаситель, наша есть единая Истинная Церковь, и Израиль, который есть единый источник спасительной благодати, нисходящей через Святые Таинства и иные Святые Обряды единого Истинного Тела Христова. 

Следовательно, мы призваны вновь указать миру на его заблуждения в богоучении и в нравственности, и утвердить для всех единый Истинный Путь Бога нашего. Для Бога и для нас, Православных Христиан, богословие и нравственность тесно связаны одно с другим. Поистине, нравственность наша, путь жизни, предуказанный нам нашим Милосердным Благодетелем, - прямое есть выражение учения нашего о Боге. Так всегда это было у Израиля.

წმ. მაქსიმე აღმსარებელი: წერილი გიორგის, მეფის ნაცვალს აფრიკაში.

ჩვენი საქმეების მიხედვით მოგვეგება მარადისობაში, უფრო სწორედ, ჩვენი სულიერი განწყობის მიხედვით, რომელიც ჩვენივე ნებით წარმოიქმნა ჩვენში, მივიღებთ ღირსეულ საზღაურს: მწველი სიამოვნებებისათვის - გეენიის ცეცხლს, უმეცრებისა და ცთუნების სიბნელისათვის - მარადიულ წყვდიადს, გაუმაძღრობისა და სიცრუის ჭიისათვის, რომელიც განლევს და გარყვნის ჩვენს გულს - დაუძინებელ მატლს. ყბედობისა და სიცილ-ხარხარისათვის - კბილთა ღრჭენას. ამპარტავნულ ქედმაღლობისა და გართობისათვის - დაცემასა და საშინელი სევდის უფსკრულს.

უბრალოდ რომ ითქვას, თითოეული ჩვენი ნებაყოფლობითი მანკიერებისთვის სამართლიანად ვღებულობთ შესაბამის სასჯელს. ჰოი, რაოდენ საცოდავნი ვართ! რატომ არ დავაცხრეთ ჩვენი სხეულის სიმხურვალე მარხვითა და მღვიძარებით, საღმრთო სიტყვათა შესწავლით, - ისინი ხომ ვნებათა ცეცხლის მშვენიერი და ძლიერი დამშრეტელნი არიან, - რათა შემდგომ არ გვეწიოს ცეცხლზე დაწვა! რატომ არ მივაჩვიეთ ჩვენი თვალები, ყურები და ენა ეცქირათ, ესმინათ და ელაპარაკათ ისე, როგორც ამას მათი ბუნება მოითხოვდა, რათა წყვდიადის დათმენა და გამოყრუებული სიჩუმის ატანა არ მოგვიხდეს. გავხადოთ ისინი ღვთაებრივი დიდების ჭვრეტის, სმენისა და გამომეტყველების ორღანონი, რათა წმიდანებთან ერთად დავტკბეთ ღვთის ნათლის, სიტყვისა და სიბრძნის განცდით.

ლავრენტი ბერია და საქართველოს ეკლესია

Весьма возможно, что пойти на восстановление патриаршества и дать послабление Русской православной церкви вождя убедил нарком внутренних дел Лаврентий Берия, в годы войны ставший заместителем председателя Государственного комитета обороны. Еще в конце 1920-х годов, будучи во главе чекистов Грузии, Лаврентий Павлович полностью подчинил своему влиянию Грузинскую православную церковь. Своим опытом он поделился еще в 1929 году в специальной записке: "Длительной нашей работой нам удалось создать оппозицию католикосу Амвросию и тогдашней руководящей группе грузинской церкви, и... в 1927 году в январе месяце удалось полностью вырвать из рук Амвросия бразды правления Грузинской церковью и вместе с его приверженцами удалить от руководящей роли в Грузинской церкви. В апреле месяце, после смерти католикоса Амвросия, католикосом был избран митрополит Христофор, вполне лояльно относящийся к Соввласти, и уже собор, избравший Христофора, декларировал свое лояльное отношение к власти и осудил политику и деятельность Амвросия, в частности, и грузинскую эмиграцию". Берия даже возмущался, что партийные власти порой ставят его креатурам палки в колеса: "Лишение духовенства самых элементарных прав, как-то: свободы передвижения, без арестов и административных высылок, поставило грузинскую церковь перед фактом невозможности существования… Грузинская церковь стирается с лица земли… Творимые безобразия невероятны в правовом государстве..."

Борис Соколов,"Договор с дьяволом"

სტუდიელ აღმსარებელთა ცხოვრებანი: წმ. პლატონ სტუდიელი

ღირსი პლატონ სტუდიელი (735-814), წმ. თეოდორეს დედის ძმა, კონსტანტინოპოლში დაიბადა დიდგვაროვან და კეთილმორწმუნე ოჯახში. პლატონი ბავშვობაში დაობლდა (მისი მშობლები შავი ჭირის ეპიდემიის დროს გარდაიცვალნენ), მაგრამ მემკვიდრეობით მიღებული სიმდიდრის წყალობით საუკეთესო განათლება, შემდგომ კი იმპერატორის კარზე დიდი თანამდებობა მიიღო. 24 წლის ასაკში ყველასათვის მოულოდნელად პლატონი ტოვებს თავის სამსახურს სახელმწიფო ხაზინაში, ყიდის ქონებას, ფულს გლახაკებს ურიგებს და ბითვინიის ოლიმპზე მდებარე მონასტერში მიდის. მონასტერში მოსაგრეობით პლატონმა მალე დიდი ავტორიტეტი მოიპოვა. მისი ხელსაქმე საღმრთო წიგნების გადაწერა და გამშვენება იყო, რასაც უაღრესად დახვეწილად აკეთებდა. 787 წელს პლატონი უკვე საკკუდიონის მონასტრის იღუმენია, იგი მონაწილეობას ღებულობს VII მსოფლიო საეკლესიო კრებაში, რომელიც ქალაქ ნიკეაში შედგა და რომელზეც ხატმბრძოლობა ანათემას გადასცეს, როგორც მწვალებლობა. პლატონის ხელმოწერა არის კრების აქტებზე. 797 წელს, მას შემდეგ, რაც წმ. პლატონმა არ სცნო იმპერატორ კონსტანტინე VI-ის უკანონო ქორწინება, იგი დედაქალაქში ჩაჰყავთ და ციხეში ამწყვდევენ. მეთვალყურეობა პლატონზე, როგორც უზნეობის წინააღმდეგ ბრძოლის ლიდერზე, იკონომოს იოსებს დაავალეს. სწორედ ამ იოსებმა დასწერა ჯვარი მეფეს. ციხეში იმპერატორმა პლატონს რამდენჯერმე მიუგზავნა ეპისკოპოსები, რომლებიც ცდილობდნენ დაერწმუნებინათ იგი “იკონომიის” აუცილებლობაში, მაგრამ ამაოდ. წმიდანის და - მონაზონი თეოქტისტა დედაქალაქში ჩადის და ცდილობს თავისი ნაცნობობის გამოყენებას, რათა როგორმე შეუმსუბუქოს ძმას უმძიმეს პირობებში სატუსაღოში ყოფნა, მაგრამ იმპერატორის რისხვას იმსახურებს და თავად აპატიმრებენ ერთი თვით. 809-811 წლების გადასახლებამ პლატონის ჯანმრთელობაზე უკიდურესად ცუდად იმოქმედა, როდესაც სტუდიელთა მონასტერში დაბრუნდა, მას ფეხზე დგომა აღარ შეეძლო. 814 წლის 5 აპრილს წმ. პლატონი გარდაიცვალა. გარდაცვალებამდე ცოტა ხნით ადრე იგი პატრიარქმა ნიკიფორემ ინახულა, გამოემშვიდობა მას და მეოხება სთხოვა ღმრთის წინაშე.

"სიტყვა მართლისა სარწმუნოებისა" ტ. VI, თბილისი, 2009 წ.

© გამომცემლობა "ორთოდოქსი"

Екклисиология Отступающей Армии

Иеромонах Григорий (В. М. Лурье)

Скорбные события, но они - предреченного сбытие [1]

Эта статья писалась летом 1996 г. для другого издания, так и не увидевшего свет. Она, тем не менее, стала довольно широко известной - особенно благодаря публикации в Интернете на русском и английском языках. Прислушиваясь к критике, я - и не только я - вносил в текст некоторые поправки и дополнения. В настоящем издании вносятся еще некоторые изменения, не затрагивающие, однако, основного содержания статьи. Статья по-прежнему остается сосредоточенной на наиболее общих вопросах екклисиологии переживаемой эпохи ? когда истинное христианство, потерпев в мiре сем сокрушительное и, по-видимому, окончательное поражение, отступает под натиском неприятеля, и его заботой остается лишь сохранить хоть какой-то порядок при отступлении, чтобы это отступление не превратилось в паническое бегство. Екклисиология переживаемой эпохи решает только одну задачу ? сохранения остатков уже разбитой армии. Мы знаем, что и этой задачи она, в конце концов, не решит ? та горстка людей, которая когда-нибудь останется от истинной Церкви, едва ли будет напоминать армию. Но пока армия еще есть, ей нужно выбирать траектории маршей, совершенствовать взаимодействие подразделений и даже, по возможности, одерживать победы в мелких арьергардных боях.
 
С темой статьи связаны обширные и очень важные области, которые как раньше не были, так и теперь не будут в ней рассмотрены. Это, прежде всего, анализ сегодняшней (не просто современной, а именно сиюминутной) ситуации в православном мiре и тех специфических проблем, которые возникают в России, Греции, Сербии и в других странах, имеющих православные традиции. Я старался держаться только таких тем, которые можно считать общими для всего или почти всего православного мiра.

Идея предлагаемого читателю рассуждения выросла из неформального общения между православными христианами разных поместных церквей. "Разных поместных церквей" - это слова, которые должны были бы выражать единственное возможное различие между православными христианами. Но так ли это сейчас? Что в наше время представляют собой поместные церкви? Нет ли существенных различий между христианами внутри "поместных церквей"? Ересь экуменизма и различные близко связанные с ней тенденции церковного "обновленчества" порождают не только и не столько богословские дискуссии, не одни различия в стиле календаря и в "стиле" духовной жизни. Различия проникают до самого факта принадлежности к Церкви: одни ее сохраняют, а другие ее лишаются. Как остаться в числе первых и не попасть в число вторых? Это совсем не праздные вопросы, и для выяснения их нельзя ограничивать круг своих собеседников рамками какого-либо одного из тех образований, которые на современном жаргоне именуются "юрисдикциями". Истинно-православные христиане разделены каноническо-дисциплинарными барьерами - неизбежно, по немощи человеческой, возникающими в эпохи церковных смут, - но, как в древности, так и теперь, эти барьеры не должны препятствовать их совместному уяснению общей для них для всех православной веры. В результате подобного общения с православными христианами разных "юрисдикций" была написана настоящая статья (и поэтому я не считаю себя ее единственным автором), - которая, в свою очередь, послужила и, Бог даст, послужит развитию такого общения впредь.

შთაფლვით ნათლისღებისათვის

ბესარიონ კათოლიკოსი

თუ ვითარ ჩუენ მართლმადიდებელნი მოძღვრებისაებრ წმიდათა მოციქულთასა და ღმერთშემოსილთა მამათასა სამ გზის ემბაზსა შინა შთაფლვითა და წყალთაგან აღმოშობითა სახელსა ზედა წმიდისა სამებისასა ნათელვიღებთ ხელითა მღუდელთათა, ხოლო ლათინნი არა ესრეთ, არამედ ყოვლითურთ წინააღმდგომსა იქმენ, არცა ემბაზსა შინა სამგზის შთაყოფითა, არცა მხოლოდ მღვდელთაგან, არამედ ვითარცა დახუდეს ერისკაცთა და დედათა მიერ ნათელსცემენ.

ნათელმან სოფლისამან ქრისტემან ინება რა ხსნა კაცთა ნათესავისა, გარდამოხდა უხრწნელთა წიაღთაგან დაუსაბამოსა და უხილავისა მამისათა და იქმნა მსგავს ჩუენდა თვინიერ ცოდვისა, და იხილვა ვითარცა კაცი ორითა ბუნებითა ღვთაებისა და კაცებისათა, და ჩუენი ყოველივე თავს იდვა უცოდველნი საქმენი რათა ადამ აღიყვანოს პირველსავე პატივსა და ჩუენ ყოველნი გუაცხოვნნეს.

ხოლო პირველი და თავი გამოხსნისა ჩუენისა და ცხოვნებისა სხუა არა რა არს თვინიერ ნათლისღებისა და მეორედ შობა წყლისაგან და სულისა სახელსა ზედა წმიდისა სამებისასა მამისა და ძისა და სულისა წმიდისასა, რამეთუ თვინიერ ამისა არა იქმნების ცხოვნება ჩუენი.

ამისთვის მან თავადმან ყოვლად უხრწნელად შობისა და ქუეყანასა ზედა ქცევისა მეოცდაათესა წელსა პირველად ესე მიიღო, და თავს იდვა უცოდველმან მან და ყოველთა ბილწებათაგან თავისუფალმან განბანა წყლითა, და განშიშვლებული შთახდა იორდანესა შინა მდინარესა ხელსა ქუეშე იოანე წინამორბედისა და ნათლისმცემელისა, და ნათელიღო, რომელსა დაუსაბამო იგი მამა უხილავად ეწამა, ზეგარდამო და თქუა ესე არს ძე ჩემი საყვარელი, ხოლო ხმა იგი დაამტკიცა ტრედის სახითა მოსრულმა სულმან წმიდამან, და ჩუენ დაგვიდვა სახე ესევითარი, რათა შიშუელნი შთავხდეთ წყალთა შინა ხელთა ქუეშე მღვდელისათა, და სახელითა მამისა და ძისა და სულისა წმიდისათა აღმოვიშუნეთ, ვითარცა იგი თავადი წყალთა შინა ხელსა ქუეშე იოანესთა.

და ვითარცა იგი ხორციელად შიშუელნი ვიშუენით დედის მუცლითგან, ეგრეთვე მეორედ ვიშუნეთ სულიერად წყლისაგან და სულისა.

ვითარცა იგი თავადი ეტყოდა ნიკოდიმოსს სჯულის მოძღვარსა, ამენ, ამენ გეტყვი შენ, უკუეთუ ვინმე არა იშვეს მეორედ, ვერ ხელ-ეწიფების ხილვად სასუფეველი ცათა (იოანე 3.3). ჰრქუა მას ნიკოდიმოს, ვითარ ხელეწიფების კაცსა ბერსა შობად? ნუ უკუე შესაძლებელ არს მუცელსა დედისა თვისისასა შესლვად მეორედ და შობად? მიუგო იესო და ჰრქუა მას, ამენ, ამენ გეტყვი შენ, უკუეთუ ვინმე არა იშუეს წყლისაგან და სულისა, ვერ ხელ-ეწიფების შესლვად სასუფეველსა ღმრთისასა. შობილი იგი ხორცთაგან ხორცი არს, და შობილი იგი სულისაგან სული არს. ნუ გიკვირნ, რამეთუ გარქუ შენ ესე, ჯერ-არს თქუენდა მეორედ შობა. სულსა ვიდრეცა უნებნ, ქრინ, და ხმა მისი გესმის, არამედ არა იცი, ვინა მოვალს და ვიდრე ვალს. ესრეთ არს ყოველი შობილი სულისაგან. მიუგო ნიკოდიმოს და ჰრქუა მას, ვითარ შესაძლებელ არს ყოფად ესე? მიუგო იესო და ჰრქუა მას, შენნ ხარ მოძღუარი ისრაელისა და ესე არა იცია? (იოანე 5.10).

Заметки о Катакомбной Церкви в СССР

Профессор Иван Андреев

Примечание редакции журнала «Православная Русь», 1947 г:

Приближение грозных событий, переживаемых ныне Русским народом, провидел своим обострённым духовным зрением великий русский философ и поэт В.С. Соловьёв: подобно Гоголю, предчувствовавшему "нарождение страшных чудовищ в нашей жизни", возвестил он о том незадолго до своей кончины. Как в природе наступление грозы чувствуется изменениями в атмосфере, так и грядущие события мiровой истории заранее открываются избранниками Божиими, "ибо Господь ничего не делает, не открыв Свои тайны рабам Своим — пророкам" (Прор. Амос 3, 7). Приблизительно за месяц до смерти (в июне 1900 г.), когда уже весь умирающий организм философа сотрясался перед страшной минутой перехода в другое бытие, он, со странным блеском в глазах, говорил своему другу В.Л. Величко: "Я чую близость времён, когда христиане будут опять собираться на молитву в катакомбах, потому что вера будет гонима, быть может, менее резким способом, чем в нероновские дни, но более тонким и жестоким: ложью, насмешками, подделками, да и мало ли чем? Разве ты не видишь — КТО НАДВИГАЕТСЯ? Я вижу, давно вижу". («Воспоминания о В. Соловьёве» В.Л. Величко, стр. 54). В. Соловьёв говорил о грядущих событиях как о чем-то неизбежном, как о грозовой туче, которая не может миновать нас, сколько бы мы от неё не отмахивались. В этом отношении Соловьёв как будто повторил предречения преп. Феодора Студита, который, сравнивая эпоху гонений первых христиан, утверждал, что и "конец Церкви с началом её согласуется" в гонениях и терпении верующих. Яркую иллюстрацию положения последних христиан в потаённой и скрытой Церкви даёт в своих "Заметках" профессор И. Андреев, принадлежавший к Катакомбной Церкви в России (СССР) и бежавший недавно заграницу.

***

Св. патриарх Тихон за свою краткую деятельность Первосвятителя Российской Православной Церкви (1918-1925 гг.) вёл корабль церковный по бурному морю страшных событий необычайно мудро.

Для облегчения невероятных страданий духовенства и мiрян, гонимых безбожной властью, он шел на целый ряд уступок и компромиссов. Советская власть не удовлетворялась этими уступками и требовала духовного порабощения Церкви государству. Тогда св. патриарх прекратил всякие уступки, за что и был арестован, а затем скоропостижно скончался, по-видимому отравленный, в 1925 г.

После смерти св. патриарха остались в силе три его замечательных распоряжения, которые легли в основу истинного пути Русской Православной Церкви.

Первое — касалось сущности советской власти, которую св. патриарх Тихон квалифицировал как власть антихристову, а поэтому подлежащую анафематствованию. Советская власть была проклята св. патриархом.

Второе распоряжение — это предсмертный призыв ко всем православным русским людям в России: "Зову вас, возлюбленные чада Православной Церкви, зову вас с собой на страдания!".

Третье распоряжение — касалось всех русских православных людей "в рассеянии по всему мiру сущих". В специальном Указе от 7/20 ноября 1920 г. за № 362 предлагалось всем православным людям за границами СССР объединиться и создать Высший Церковный Административный Центр. Под управлением этого Центра всем в рассеянии сущим православным русским людям предлагалось жить обособленно от Российской Матери-Церкви до тех пор, пока не установится в Ней свобода и порядок.

ისტორიული კადრები: წმ. ფილარეტ ახალი აღმსარებლის ქადაგება, საზღვარგარეთის ეკლესიის მიერ, ახალ-მოწამეთა კანონიზაციის დღეს, 1981 წ.

ისტორიული კადრები: მოსკოვი, 1952 წელი, ეკუმენიზმისა და სერგიანიზმის სიმბიოზი

რუმინული ტელევიზიით გაშუქებული ეს უნიკალური საარქივო მასალა, ასახავს კაცთმოძულე სტალინის მიერ მოწყობილ რელიგიური ლიდერების კონფერენციას. კონფერენციის მასპიძელია მოსკოვის პატრიარქი ალექსი I. საქართველოს ეკლესიის დელეგაციას ხელმძღვანელობს პატრიარქი მელქისედექ III.

როდესაც ეს "მართლმადიდებელი" იერარქები, ქრისტეს ეკლესიის მდევნელი სტალინის პორტრეტის ქვეშ, მის სადიდებელ სიტყვებს წარმოთქვამდნენ, იმ დროს მილიონობით ქრისტიანი გმინავდა გულაგებში სარწმუნოების გულისთვის!

სტალინის სისხლიან ტირანიას, მინიმუმ 60 მილიონი ადამიანი ემსხვერპლა, მათ შორის უამრავი ახალმოწამე და აღმსარებელი.

საბჭოთა, ანტი-ქრისტიანულ ხელისუფლებასთან გარიგებაზე წასული იერარქები არიან ცრუ-მწყემსები, რომლებაც საკუთარი სამწყსო მიატოვეს, გაწირეს, დაივიწყეს, და სამაგიეროდ ქრისტეს ეკლესიის მდევნელების მონები გახდნენ და მათ ხოტბა-დიდებას მიჰყვეს ხელი.

ღმერთმა გვაშოროს ესეთი  "მწყემსები"!

წმ. გრიგოლ პალამა: ფრაგმენტი პირველი ტრიადიდან მდუმარეთა დასაცავად

წმიდა ბასილი დიდს მოჰყავს ფარაონის სიტყვები ისრაელისადმი: “გცალს და მოცალე ხართ და მისთვის იტყვით: განვიდეთ და ვჰმსახუროთ ღმერთსა ჩვენსა” (გამოსვლ. 5,17), და აგრძელებს: “ეს  -  კეთილი მოცლილობაა და სასარგებლო მოცლილთათვის, ბოროტი მოცლილობა კი  -  ათინელთა მოცლილობაა, რომელთაც არ იცოდნენ უფრო მეტი გართობა, ვიდრე ახალი ამბების მოსმენა და ამაოდსიტყვაობა (საქმ. 17,21).” მზაკვარ დემონთათვის სასურველი ამგვარი მოცლილობა ახლაც მრავალთათვისაა საყვარელი გასართობი მთელი მათი ცხოვრების განმავლობაში. მავანი იტყვის, რომ წმიდა ბასილი აქ მხოლოდ რიტორიკული ამაოდმეტყველების შესახებ საუბრობს, მაგრამ მოვისმინოთ თუ რას გვასწავლის იგი სოლომონის იგავთა განმარტებისას: “ეგვიპტელთა მიერ მოგონილი გეომეტრიის, ქალდეველთა ასტროლოგიის და საერთოდ ფიგურათა და სიმბოლოთა გარშემო მოტრიალეთაგან ბევრნი უგულებელსყოფდნენ საღმრთო წერილის შესწავლას, დაბერდნენ ამგვარ ამაო ცოდნის ძიებაში, რომლის შესწავლაც სასარგებლო მხოლოდ იმითაა, რომ განვაგდოთ უაზრო და მავნე სწავლანი და გამოვირჩიოთ მხოლოდ სულისთვის სარგო” (წმ. ბასილი დიდი “მეოთრმეტე სიტყვა იგავთა შესახებ”). ხედავ? უაზროს, მავნეს, ამაოს ეძახის იგი გარეშე სიბრძნეს. ევსტათი სებასტიელის მიმართ წერილში წმ. ბასილი დარდობს და ნანობს იმ წლების შესახებ, რომლებიც მან სხვადასხვა მეცნიერებების და ფილოსოფიის შესწავლას შეალია: “მრავალი წელი გავფლანგე ამაოებაში, მთელი სიჭაბუკე უსარგებლო შრომაში დავღუპე, რომელიც მხოლოდ იმას შევალიე, რომ ღმერთის მიერ სისულელედ შერაცხილი სიბრძნე შემესწავლა. ერთხელაც, თითქოს ღრმა ძილიდან გამოფხიზლებულმა, დავინახე უსარგებლობა ამაო სიბრძნისა და მრავალი ცრემლით დავიტირე ჩემი უბედური ცხოვრება. მაშინ ვილოცე ღვთის წინაშე და ვითხოვე წინამძღოლის მომადლება” (წერილი 223). გესმის, რას უწოდებს მეცნიერებას და გარეშე ცოდნას, რომლის განდიდებასაც ცდილობენ დღეს მრავალნი? მათი სახელი  -  ამაოება, უსარგებლო შრომა, უაზრო სიბრძნე, ამა სოფლისა და მისი მთავრის სიბრძნე, ღვთივსათნო ცხოვრებისთვის დამღუპველი სიბრძნეა. ტყუილად როდი სწუხს და ინანიებს ჭეშმარიტი სიბრძნის მოყვარული, რომ საერო მეცნიერებების შესწავლას შეალია ამდენი დრო, თუმცა მათში ვერაფერი იპოვა, რაც ჭეშმარიტი სიბრძნის აღმოჩენაში დაეხმარებოდა.

ВТОРОЕ СКОРБНОЕ ПОСЛАНИЕ

Святейшим и Блаженнейшим Главам Православных Церквей;
Преосвященным Митрополитам, Архиепископам и Епископам
Смиренного Филарета, Митрополита Русской Православной Зарубежной Церкви

Каждому епископу верны люди Господни в его епархии и он за них воздаст ответ Богу (Ап. 38). По 34 Апостольскому правилу "епископ творит только то, что касается до его епархии и мест, к ней принадлежащих".

Однако бывают обстоятельства, когда некоторые явления по своему значению могут оказать влияние на чад не одной только епархии, а даже многих Поместных Церквей одновременно. Такие явления вселенского характера уже не могут не касаться каждого православного епископа, как преемника Святых Апостолов, поставленного ограждать свою паству от разных соблазнов. В особенности это относится к нашему времени, когда при существующей технике так быстро распространяется всякое известие и разные идеи.

Наша паства, принадлежащая к свободной части Русской Церкви, рассеяна по всем странам мира. Поэтому сказанное выше относится к ней в еще большей мере, чем к кому-либо другому.

Вследствие этого и епископы наши на своих Соборах не могут ограничивать своих суждений узкими пределами возникающих в их епархиях пастырских и административных проблем, но вынуждены останавливать свое внимание и на вопросах общего для всего православного мира значения, ибо скорбь одной Церкви должна быть и скорбью другой, вызывая в ней живое участие (Фил. 4, 14-15; Евр. 10, 33). И если св. Апостол Павел изнемогал с изнемогающими и воспламенялся с соблазняющимися, то можем ли мы, архиереи Божии, оставаться равнодушными к росту заблуждения, угрожающего спасению душ многих наших братьев во Христе?

Движимые таким чувством, мы уже обращались однажды со Скорбным Посланием ко всем епископам Святой Православной Церкви. Мы рады были узнать, что, в созвучии с нашим обращением, в недавнее время несколько Преосвященных Елладской Церкви сделали заявления своему Священному Синоду о необходимости иметь суждение об экуменизме как ереси и пересмотреть вопрос о принадлежности к Мировому Совету Церквей. Мы радуемся такой здоровой реакции на распространение т.н. экуменизма, ибо она дает нам надежду на то, что Церковь Христова будет ограждена от нового угрожающего ей потрясения.

არქივიდან: წერილი ''შიგნიდან ბრძოლის'' მქადაგებლებს

მღვდელი ზურაბ აროშვილი

"ბუნებით სისულელე არ არის დანაშაული, მაგრამ გონების ბოროტად გამოყენების გამო გამოსულელება მიუტევებელია და დიდ სასჯელს იმსახურებს. ასეთები არიან ისინი, ვისაც საკუთარ თავზე მაღალი წარმოდგენა აქვს და უკიდურეს ამპარტავნებაში ვარდება"

წმ. იოანე ოქროპირი

თითქმის არასოდეს არც ერთ მწვალებლობას არ დაუწყია საეკლესიო დოგმატების პირდაპირი უარყოფა - ესაა ზოგადად მწვალებლობის ერთ-ერთი დამახასიათებელი თავისებურება. მაგალითად, როდესაც ნესტორიანული მწვალებლობა გაჩნდა ეშმაკი თავის მსახურთა პირით ნიკეა-კონსტანტინეპოლის სარწმუნოების სიმბოლოს დაცვას შეუდგა და მიუთითებდა,ამ სიმბოლოში სიტყვა ''ღმრთისმშობელი" არსად არის ნახსენებიო. "ყველაფერში მამათა აღმსარებლობა დაიცავი და ნუ ამბობ, ქალწულმა ღმერთი შვაო, რაკი წმინდა კრებებს ეს სიტყვა სიმბოლოში არ შეუტანიათ." აი ნათელი მაგალითი იმისა, რომ სიტყვით ძველ დოგმატურ განჩინებებს არ არღვევდნენ, მაგრამ საქმით მწვალებლობის თანაზიარნი ხდებიან.

ახლა პოპულარულია თემა,რომ ეკუმენიზმი და მისი საქმენი მწვალებლობა კი არა,მხოლოდ გზაა მწვალებლობისაკენ.ამბობენ, როდესაც ყველა ერთად, ერთ ლიტურგიაზე ეზიარება და ევქარისტიულ ერთიანობაში შევა, მაშინ უნდა გავიქცეთო.ესაა ე.წ. ''მართმადიდებელთა'' პოზიცია,რომლებიც თითქოს "შიგნიდან ბრძოლას" ემხრობიან. მოდი ვნახოთ,რას ფიქრობენ და რა აქვთ გუნებაში იმ იერარქებს, რომელთა წინააღმდეგაც ეს "შიგნიდან ბრძოლა'' მიმდინარეობს.

მოვიხმობთ ერთ შედარებით ახალ მაგალითს, რომელიც კარგად ახასიათებს ოფიციალური ეკლესიის თანამედროვე იერარქთა მსოფლმხედველობას. ამ რამოდენიმე წლის წინ სასულიერო აკადემიის ერთ-ერთი კურსდამთავრებული იცავდა დიპლომს, თემა-"ეკუმენიზმი, როგორც მწვალებლობა". ე. წ. "ლიმა-ლიტურგიებზე" საუბრისას მან თქვა: ეს არის რაღაც ახალი, პრაქტიკული ლიტურგიკული ერთობის ახალი სახე, რომელიც ეკუმენისტურ შეხვედრებზე ინერგებაო. ამაზე პატრიარქმა ღიმილით შენიშნა: ''კი მაგრამ, ეს ხომ ლიტურგია არ არის - როგორ არა გრცხვენიათ თქვენ, მართმადიდებლებს, რომ მას საიდუმლოს უწოდებთ.'' საოცარი სიტყვები და საოცარი იდეებია! რა თქმა უნდა, "ლიმა-ლიტურგიები"არ არის მართლმადიდებლურიl ლიტურგიები და შეუძლებელიცაა, რომ იყოს მაგრამ ესაა რაღაც ახალი ერთიანობის ახალი ლიტურგია, უფრო სწორად, ამ სინკრეტული ლიტურგიების ერთ-ერთი სახე. მაშ გამოდის რომ, ჩვენი ეკუმენისტი იერარქების აზრით, რიტუალებსა და ღმერთისმსახურებაში არ ყოფილა ერთიანობა პირდაპირი მნიშვნელობით! თქვენ ამბობთ, ასეთი ერთიანობა ჩვენთვისაც მიუღებელიაო. მაგრამ მაშინ უცნაური სურათი იშლება: ის რაც ეკუმენისტი იერარქების პოზიციით დასაშვებია და მათი აზრით, არ არის განდგომილება, მიუღებელია მათთვის,ვინც "შიგნიდან ბრძოლას"ქადაგებს, როგორ გადავწყვიტოთ ეს პრობლემა? როგორ ვაიძულოთ ეს იერარქები სცნონ თავიანთი შეცდომები? მაგრამ რაში? იმაში, რასაც ისინი პრინციპში საერთოდ არ აღიარებენ? და რა გამოდის: თუმცაკი ეს წინააღმდეგობა თითქოსდა გადაულახავია, ამის მიუხედავად ისინი (ორივე მხარის მტკიცებით) ერთ ეკლესიას წარმოადგენენ და შემდგომშიაც ეკლესიად დარჩებიან? ჰო, მართლაც რომ უცნაური წარმოდგენაა ქრისტიანობასა და ეკლესიაზე! მაგრამ რაში იცავენ ისინი ერთიანობას? რომელ ეკლესიას წარმოადგენენ ერთად? გათიშულ ეკლესიას, რომელსაც სარწმუნოებისა და ქრისტიანული ცხოვრების საკითხებზე ერთი აზრი არ გააჩნია!

მიტროპოლიტ კვიპრიანე (კოცუმბას), მწვალებლური ეკლესიოლოგიის მამხილებელი დოკუმენტები - ნაწ. 3

Сомнительное православие группы митрополита Киприана

Епископ Григорий (Граббе)

Журнал "Православная Русь" в № 17 за текущий год опубликовал Определение Собора Русской Православной Церкви Заграницей об установлении молитвенного общения с группой старостильников, возглавляемой митрополитом Киприаном Оропосским и Филийским.

В своей заключительной части Определение дает объяснение пpичинам, побудившим Собоp пойти на этот шаг. Однако, ни в одном из шести пунтков его не упоминается о том, что Собоp 1975 года постановил не иметь общения с гpеческими гpуппами, пока они между собою не объединятся, а Синод, уже под пpедседательством Митpополита Виталия, подтвеpдил то же самое мудpое pешение весной 1993 г., т. е. только полтоpа года тому назад. Всем известно, что гpеческие гpуппы не могут похвастаться тем, что они уже успели объединиться, но собоpоное постановление, тем не менее, не дает никакой спpавки для отмены своих пpежних постановлений.

Итак, в опpеделении говоpится, что "После всестоpоннего обсуждения и pазбоpа этих вопpосов (истоpии и идеологии этой гpуппы, - Е. Г.), Аpхиеpейский Собоp считает, что в тепеpешнее вpемя, когда апостасия все шиpится и т. наз. официальные пpедставители Пpавославия - как Константинопольский и дpугие Патpиаpхаты - всецело сдают позиции и идут на поводу у модеpнистов и экуменистов, то очень важно всем истинно пpавославным объединиться и выступать вместе и пpотиводейсвовать пpотив пpедателей святоотеческого Пpавославия. В связи с этим, Аpхиеpейский Собоp опpеделяет:

1. Установить молитвенное и евхаpистическое общение с Гpеческим Стаpостильным Синодом Митpополита Кипpиана и Пpеосвященным Фотием, Епископом Тpиадицким, возглавляющим болгаpскую стаpостильную епаpхию".

Епскопа Фотия pукоположил для болгаp тот же Митpополит Кипpиан, и его пpавомочность, таким обpазом, зависит от пpавомочности Митpополита Кипpиана.

Интеpесно отметить, что наш Собоp, ищущий тепеpь объединения с "истино пpавославными" гpеческими гpуппами, не пpедпpинимал никаких шагов для объединения с гоpаздо более многочисленной и более пpиличной гpеческой гpуппой Аpхиепископа Афинского Хpизостома, имеющего в своем Собоpе 19 епископов.

მიტროპოლიტ კვიპრიანე (კოცუმბას), მწვალებლური ეკლესიოლოგიის მამხილებელი დოკუმენტები - ნაწ. 2

О злочестивом учении Митрополита Оропоса и Фили Киприана

Доклад Архиерейскому Собору Российской Православной Автономной Церкви (РПАЦ) епископа Павловского Андрея

"Князь мира сего диавол, как изначала вел борьбу с Богом так и ныне не перестает через подвластных ему людей, его служителей, вести борьбу с Всемогущим Богом и Его избранным уделом — Церковью святых и градом возлюбленным (Откр.20,8). Он стремится исказить Божественную Истину, Откровение Божие роду человеческому, веру, единожды преданную святым через изобретение и распространение различных лжеучений и ересей, дабы прельстить, если возможно, и избранных (Мф.24,24) и отторгнуть от спасительного тела Церкви Христовой в погибель вечную. Даже среди малого стада истинно-православных христиан враг воздвигает соблазны и разделения. В наше безрелигиозное время, время охлаждения в вере, он ввел пагубную ересь экуменизма, затопившую и отторгнувшую от Церкви все исторические патриархаты. Мягкой и скрытой формой этой ереси является новое учение греческого старостильного "Синода Противостоящих", возглавляемого Митрополитом Оропосским и Филийским Киприаном.

Отделившись в 1985 году от своих епископов, митр. Киприан Оропосский и митрополит Джованни Сардинский образовали свой Синод и создали свою экклесиологию, которую они считают единственно верной, называя других истинно-православных "экстремистами". Эта экклесиология была изложена митр. Киприаном в работе "Экклесиологические тезисы или изложение учения о Церкви для православных, противостоящих ереси экуменизма", Фили, Аттика, 1993г.. При этом Синод Противостоящих заявил, что "соборно обоснованное экклисиологическое основание нашего Священного Синода Противостоящих явно отличается от экклесиологии других Синодов Отеческого календаря в Греции" (послание к РПЦЗ от 24 июня/7 июля 1993 г.).

Учение митр. Киприана было осуждено в 1985 г. Синодом ИПЦ Греции под председательством Архиепископа Хризостома II как неправославное. Осуждают его как лжеучение и другие ИПЦ Греции.

Из русских епископов это общение осудили лишь Преосвященный Епископ Григорий (Граббе) в 1994г., который дал краткий критический разбор экклесиологии митр. Киприана и сделал вывод о том, что Киприан "исповедует свое собственное и никак не православное учение о возможности благодатного действия Святого Духа в явно ставших еретическими церквах. Преосвященный Владыка Григорий (Граббе) справедливо указал, что, приняв учение Киприана, Русская Православная Церковь Зарубежная подпала под собственную анафему экуменизму 1983 г.

Главные положения этого учения следующие:

1. Таинства, совершаемые еретиками и раскольниками, действительны до тех пор, пока их не осудит всецерковный православный Собор, а решения прежде бывших Соборов недостаточны. Отсюда делается вывод, что еретики и раскольники на самом деле таковыми не являются, а суть лишь "заболевшие в вере члены Церкви, еще не приведенные к суду" (гл. 1).
   
   
2. Православная Церковь на самом деле не едина, а разделилась на заболевших в вере и на противостоящих ереси. Еретики-экуменисты считаются членами тела Церкви и называются "православные экуменисты".
   
   

მიტროპოლიტ კვიპრიანე (კოცუმბას), მწვალებლური ეკლესიოლოგიის მამხილებელი დოკუმენტები - ნაწ. 1

Резолюция Пастырского Совещания канадского и американского духовенства (Русской Православной Церкви Заграницей) по вопросу о прекращении евхаристического общения с Митрополитом Оропосским и Филийским Киприаном

15/01/М
16/29 декабря 2001 г.

Изучив и обсудив учение Митрополита Киприана о больных и здоровых членах Церкви в "области правильного понимания веры" всеобщей комиссией, на создание которой было получено одобрение от Архиепископа Варнавы и Епископа Варфоломея, а также выслушав доклады и богословские исследования из нескольких томов на эту тему, мы пришли к следующему заключению:

Заключение об экклезиологии Митрополита Оропосского и Филийского Киприана

На основании изучения экклезиологического учения Митрополита Киприана, изложенного в книге "Экклезиологические тезисы, или Изложение учения о Церкви для православных, противостоящих ереси экуменизма" (Изд. Монастырь свв. Киприана и Иустины, Фили, Аттика, Греция, 1993), доклада Митрополита Киприана на 6-м Собрании для православных "Ересь экуменизма и святоотеческая позиция православных" 23 февраля 1998 г., а также ряда изданий и заявлений других иерархов Синода Противостоящих, мы пришли к следующим выводам:

1. Митрополит Киприан и его Синод, признавая мировое экуменическое православие еретическим, все же считают его частью Церкви Христовой, что противоречит учению и традиции Церкви, ясно свидетельствующих в Соборных постановлениях и писаниях Святых Отцов о том, что еретики отпадают от Церкви.