Св. Николай Кавасила Семь слов о жизни во Христе. СЛОВО ПЕРВОЕ

О том, что она созидается посредством Божественных таинств: Крещения, Миропомазания и священного Приобщения.

Жизнь во Христе зарождается в здешней жизни и начало приемлет здесь, а совершается в будущей жизни, когда мы достигнем оного дня. И ни настоящая жизнь не может совершенно вложить ее в сердца людей, ни будущая, если не получит начатков ее в сей жизни. Ибо поелику в настоящей жизни помрачает плотское, и здешний мрак, и тление, не могущее наследовать нетление, то Павел почитал лучшим разрешиться, дабы со Христом быть: Разрешиться, - говорит он, - и со Христом быть много паче лучше (Флп.1:23). А жизнь будущая, если и приемлет людей, не имеющих сил и чувств, которые нужны для жизни оной, то для таковых нисколько не послужит ко благополучию, но как мертвые и несчастные будут они обитать в блаженном оном и бессмертном мире.

შვიდი ქადაგება პირველსა დიდმარხვის კვირიაკესა, მართლ-მადიდებლობისა წმ. მღვდელმთავრისა გაბრიელისა (ქიქოძე).

სიტყვა პირველსა კვირიაკესა ზედა დიდის მარხვისასა

ყოველმან, რომელმან აღიაროს ჩემდა მომართ წინაშე კაცთა, 
ძემანცა კაცისამან აღიაროს იგი წინაშე ანგელოსთა ღვთისათა 
(ლუკ. იბ,ჱ)

დღეს, ძმანო ჩემნო, მართლ-მადიდებელნო ქრისტიანენო, ჩვენ ვასრულებთ მცნებასა ამას უფლისასა. ხმითა მაღლითა წინაშე ყოველთა კაცთა აღვიარებთ დღეს ჩვენ სახელსა ქრისტესსა და ყოველსა სჯულსა, რომელი გარდამოგვცა მან ჩვენ მოციქულთა და მამათა მიერ და არა თუ მხოლოდ აღვიარებთ, არამედ, ლოცვასა და მადლობასა შევსწირავთ მისდამი, რამეთუ მოგვცა ჩვენ მადლი და შემწეობა ვიდრე ამ ჟამადმდე დაცვად სისწორით და სისრულით ყოვლისა სჯულისა მისისა; ხოლო წინააღმდეგთა ქრისტეს სჯულისათა, ანუ გარდამაქცეველთა და განმასხვავებელთა მისგან მოცემულისა სწავლისასა ვეტყვით ანათემასა, ესე იგი, უარ-ვყოფთ მათ და განვაძებთ ეკკლესიის კრებულისაგან. გარნა აქ საჭირო არს, ძმანო ჩემნო საყვარელნო, მივაქციოთ სრული ყურად-ღება, რომლისა აღსარებისათვის გვამცნებს ჩვენ მაცხოვარი მეტყველი: რომელმან აღმიაროს მე წინაშე კაცთა... ესე იგი, საკმაო არსა აღსარება ქრისტეს სახელისა მხოლოდ სიტყვითა და ენითა?

წმ. მღვდელმთავარი გაბრიელი (ქიქოძე). შვიდი ქადაგება კვირიაკესა ყველიერისასა

უკეთუ მიუტევნეთ თქვენ კაცთა შეცოდებანი მათნი, 
მოგიტევნენ თქვენცა მამამან თქვენმან ზეცათამან. 
ხოლო უკეთუ არა მიუტევნეთ კაცთა შეცოდებანი, 
არცა მამამან თქვენმან მოგიტევნეს თქვენ შეცოდებანი თქვენნი 
(მათ. ვ,იდ.)

ძველითგან მიღებულისა ჩვეულებისა-მებრ მართლ-მადიდებელსა ეკლესიასა შინა, აწინდელსა დღესა ქრისტიანენი გამოითხოვენ შენდობასა ურთიერთთა შორის, შეურიგდებიან ერთი მეორეს და მიუტევებენ, რაიცა ჰქონდათ უკმაყოფილება ანუ გულ-ნაკლულევანება ერთს მეორესაზედა. ამისათვის ეწოდებოდა დღესა ამას კვირიაკე შენდობისა. ნუ დავივიწყებთ ჩვენცა. ძმანო მართლ-მადიდებელნო, წმიდასა ამას ჩვეულებასა, აღვასრულოთ იგი გულ-წრფელად. მიხედეთ, რა სახით შეგვაგონებს მაცხოვარი აღსრულებასა ამა მცნებისასა: უკეთუ მიუტევნეთ თქვენ კაცთა შეცოდებანი მათნი, მოგიტევნეს თქვენცა მამამან თქვენმან ზეცათამან; ხოლო უკეთუ არა მიუტევნეთ თქვენ კაცთა შეცოდებანი, არცა მამამან თქვენმან მოგიტევნეს შეცოდებანი თქვენნი. ხედავთ, ვითარ ჰსურს მამასა ჩვენსა ზეციერსა, რათა იყოს ჩვენ შორის ერთობა და სიყვარული? ჰგრძობთ, ვითარ უყვარს მას, ოდეს გვხედავს შერიგებულთა და კეთილად განწყობილთა? წარმოიდგინეთ, ძმანო ჩემნო, ერთი ვინმე მამა, რომელსა ჰყავს რამოდენიმე შვილი და უყვარს იგინი; ვითარ სასიამოვნო არს მისთვის, ოდეს ხედავს მათ შორის სიყვარულსა და ერთობასა; გარნა ოდეს ნახავს მათში სიძულვილსა და განხეთქილებასა და შფოთსა, არ ეტყვისა იგი მათ: შვილნო ჩემნო, უკეთუ გსურთ იყვნეთ ჩემთვის საყვარელ, გიყვარდეთ თქვენცა ერთსა მეორე; შეურიგდით ურთი-ერთსა და მიუტევეთ შეცოდებანი ერთმა მეორესა. ეგრეთვე უნდა ვიფიქროთ მამასა ზედა ჩვენსა ზეციერსა.

ქებაჲ მონაზონთაჲ, რომელნი მარადის გლოასა შინა არიან და ჴსენებასა საუკუნოჲსა სასჯელისასა.წმიდისა და ნეტარისა მამისა ჩუენისა იოვანე ოქროპირისაჲ კოსტანტინეპოლელ მთავარებისკოპოსისაჲ.

ხოლო ამათ სიტყუათა იტყოდა უფალი არა ამისთჳს ხოლო, რაჲთა 
   მოაჴსენოს ცოდვილთა სატანჯველი, არამედ უფროჲსად, რაჲთა მოაჴსენოს 
   მართალთა ნიჭნი იგი და გჳრგჳნნი საუკუნონი და ახაროს გულსა მოღუაწეთასა 
   ჴსენებითა კეთილთა მათ წარუვალთაჲთა. ხოლო მე ვძრწი, ოდეს 
   სიტყუანი ესე მესმოდინ, რამეთუ არა მათგანი ვარ, რომელნი გჳრგჳნთა 
   მოელიან, არამედ რომელნი სატანჯველთა ღირს არიან. ამისთჳს ვძრწი და 
   მეშინის და ვჰგონებ თუ სხუანიცა მრავალნი არიან ზიარ ჩემდა, შიშისა 
   ამის და ძრწოლისა და ურვისა. რამეთუ ვინმცა იყო აწ ჩუენგანი, რომელსა 
   ესმნესმცა სიტყუანი ესე და შევიდამცა გონებასა თჳსსა და მოიჴსენნა 
   საქმენი თჳსნი და არამცა შეშინდა და შეძრწუნდა და გულისჴმა-ყო, ვითარმედ 
   ჭეშმარიტად ჩუენდა უფროჲსად საჴმარ არს შემოსაჲ ძაძისაჲ და 
   მარხვაჲ ფრიადი, ვიდრეღა მაშინ ერისა მის ნინეველთაჲსა; რამეთუ არა 
   არს ქადაგებაჲ ესე დაქცევისათჳს ქალაქისა ერთისა და სიკუდილისათჳს 
   ბუნებით თანანადებისა, არამედ სატანჯველთათჳს საუკუნეთა და ცეცხლისათჳს 
   უშრეტისა. ამისთჳსცა ვაქებ მონაზონთა მათ განშორებულთა სოფლისა 
   ამისგან და დამკჳდრებულთა უდაბნოთა შინა და მთათა და ჴურელთა 
   ქუეყანისათა, ვაქებ მათ ყოვლისავე მისთჳს საღმრთოჲსა მოქალაქობისა 

АНАФЕМА ЭКУМЕНИЗМУ РУССКОЙ ПРАВОСЛАВНОЙ ЦЕРКОВИ ЗАГРАНИЦЕЙ (1983 г.) на разных языках (RU, EN, EL, SR, BG, RO, FR, IT, ES, KA, PL, CS, UK).



Архиерейского Собора Русской Зарубежной Церкви 1983 года провозглашый анафему экуменизму
 Anathem1983
АНАФЕМА ЭКУМЕНИЗМУ
РУССКОЙ ПРАВОСЛАВНОЙ ЦЕРКОВИ ЗАГРАНИЦЕЙ (1983 г.):
Нападающим на Церковь Христову и учащим, яко она разделися на ветви, яже разнятся своим учением и жизнью, и утверждающим Церковь не сущу видимо быти, но от ветвей, расколов и иноверий соединитися имать во едино тело; и тем, иже не различают истинного священства и таинств Церкве от еретических, но учат, яко крещение и евхаристия еретиков довлеют для спасения; и тем, иже имут общение с сими еретики или пособствуют им, или защищают их новую ересь икуменизма, мняще ю братскую любовь и единение разрозненных христиан быти – АНАФЕМА.



THE ANATHEMA AGAINST ECUMENISM
RUSSIAN ORTHODOX CHURCH OUTSIDE OF RUSSIA (1983):
TO THOSE who attack the Church of Christ by teaching that Christ’s Church is divided into so-called «branches» which differ in doctrine and way of life, or that the Church does not exist visibly, but will be formed in the future when all «branches» or sects or denominations, and even religions will be united into one body; and who do not distinguish the priesthood and mysteries of the Church from those of the heretics, but say that the baptism and eucharist of heretics is effectual for salvation; therefore, to those who knowingly have communion with these aforementioned heretics or who advocate, disseminate, or defend their new heresy of ecumenism under the pretext of brotherly love or the supposed unification of separated Christians, ANATHEMA.


ΤΟ ΑΝΑΘΕΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ
ΤῆΣ ῬΩΣΙΚῆΣ ἘΚΚΛΗΣΊΑΣ ΤῆΣ ΔΙΑΣΠΟΡᾶΣ (1983):
«Τοῖς βάλλουσι κατὰ τῆς Ἐκκλησίας του Χριστοῦ καὶ διδάσκουσιν ὅτι ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία μεμέρισται ἐν οὕτω καλουμένοις «κλάδοις» οἵτινες διαφέρουσιν ἀλλήλων ἐν διδασκαλίᾳ καὶ τρόπῳ ζωῆς, ἢ ὅτι ἡ Ἐκκλησία οὐχ ὑφίσταται ὁρατῶς, ἀλλἀπαρτισθήσεται ἐν τῷ μέλλοντι, ὅταν ἄπαντες οἱ «κλάδοι» ἢ τμήματα ἢ ὁμολογίαι ἢ προσέτι καὶ θρησκεῖαι ἑνωθούσιν ἐν ἑνὶ σώματι· καὶ οἵτινες οὐ διακρίνουσι τὴν ἱερωσύνην καὶ τὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὴν ἱερωσύνην καὶ τὰ μυστήρια τῶν αἱρετικῶν, ἀλλὰ λέγουσιν ὁτι τὸ βάπτισμα καὶ ἡ εὐχαριστία τῶν αἰρετικῶν εἰσὶν ἱκανὰ πρὸς σωτηρίαν· ὡσαύτως, τοῖς κοινωνοῦσιν ἐν γνώσει τοῖς προμνημονευθεῖσιν αἱρετικοῖς ἢ συνηγοροῦσι, διαδίδουσι, ἢ ὑπεραμυνομένοις τῆς καινοφανοῦς αὐτῶν αἱρέσεως τοῦ οἱκουμενισμοῦ ἐν προσχήματι ἀδελφικῆς ἀγάπης, ἢ ὑποτιθέμενης ἑνώσεως τῶν διαχωρισθέντων Χριστιανῶν, ΑΝΑΘΕΜΑ».


АНАТЕМА ЕКУМЕНИЗМА
СВЕТИ СИНОД РУСКЕ ЗАГРАНИЧНЕ ПРАВОСЛАВНЕ ЦРКВЕ (1983 г.):
„Онима који нападају Цркву Христову и уче да се она поделила на гране које се разликују по своме учењу и начину живота, и тврде да Црква не постоји на видљив начин, него ће настати од грана, раскола и иноверја, њиховим сједињењем у једно тело; онима који не разликују истинско свештенство и Свете Тајне Цркве од јеретичких, него уче да су крштење и евхаристија довољни за спасење; онима који имају општење са поменутим јеретицима, или им помажу, или штите њихову нову јерес екуменизма, умишљајући да је то братска љубав или начин за сједињења раздељених хришћана: АНАТЕМА“.


АНАТЕМА СРЕЩУ ИКУМЕНИЗМА,
ПРОВЪЗГЛАСЕНА ОТ РУСКАТА ПРАВОСЛАВНА ЗАДГРАНИЧНА ЦЪРКВА ПРЕЗ (1983 г.):
„Тези, които нападат Христовата Църква  и учат, че тя се е разделила на клонове, които се различават в своите учения и живот, и утвърждават, че Църквата видимо не съществува, но трябва да се съедини в единно тяло от клонове, разколи и иноверия; както и тези, които не различават истинното свещенство и тайнствата на Църквата от еретическите, но учат, че кръщението или евхаристията на еретиците служат за спасение; и тези, които имат общение с такива еретици, или им способстват, или ги защитават с новата ерес на икуменизма за братска любов и единение на разделените християни  — да бъдат АНАТЕМА.”


ANATEMA ÎMPOTRIVA ECUMENISMULUI
A SFÂNTULUI SINOD AL BISERICII ORTODOXE RUSE DIN AFARA RUSIEI (1983):
«Celor ce atacă Biserica lui Hristos învăţând că Biserica Sa este împărţită în aşa-zise „ramuri” ce se deosebesc în doctrină şi în felul de viaţă, sau că Biserica nu există în chip văzut, ci va fi alcătuită în viitor când toate „ramurile” – sectele, denominaţiunile şi chiar religiile – vor fi unite într-un singur trup, şi care nu deosebesc Preoţia şi Tainele Bisericii de cele ale ereticilor, ci spun că botezul şi euharistia ereticilor sunt valabile pentru mântuire; prin urmare, celor ce cu bună-ştiinţă sunt în comuniune cu aceşti eretici mai-nainte-pomeniţi sau celor ce susţin, răspândesc sau păzesc erezia lor ecumenistă sub pretextul dragostei frăţeşti sau al presupusei uniri a creştinilor despărţiţi, ANATEMA!”


L’ANATHÈME SUR L’ŒCUMÉNISME
L’ÉGLISE ORTHODOXE RUSSE HORS-FRONTIÈRES (1983):
“A ceux qui attaquent l’Eglise du Christ en enseignant que l’Eglise du Christ est divisée en soit disant  »branches» qui divergent entres elles quant à la doctrine et au mode de vie, ou que l’Eglise n’existe pas visiblement, mais sera formée dans le futur, lorsque toutes les »branches», sectes ou confessions et religions mêmes seront unifiées en un seul corps ; et qui ne distinguent pas le sacerdoce et les mystères de l’Eglise de ceux des hérétiques et qui disent que le baptême et l’eucharistie des hérétiques sont efficaces pour le salut ; de même, à ceux qui, en toute connaissance de cause, sont en communion avec les hérétiques sus-mentionnés, ou qui plaident, répandent ou défendent leur nouvelle hérésie de l’Oecuménisme sous prétexte de l’amour fraternel ou de l’unification supposée des chrétiens séparés: ANATHEME.”


ANATEMA CONTRO LA PANERESIA DELL’ECUMENISMO,
DELLA CHIESA RUSSA FUORI FRONTIERA (1983):
“A coloro che attaccano la Chiesa di Cristo insegnando che la Chiesa di Cristo è divisa in supposti “rami” che differiscono sia nella dottrina sia nella prassi di vita, ovvero che la Chiesa di Cristo non esiste visibilmente ma che si formerà in futuro quando tutte le branche o sette o denominazioni, ed anche le religioni, saranno riunificate in un solo corpo, e che non distingue il sacerdozio ed i misteri della Chiesa da quelli degli eretici ma afferma che il Battesimo e l’Eucarestia degli eretici hanno efficacia per la salvezza, a coloro che consapevolmente hanno comunione con queste affermazioni eretiche o che si fanno avvocati e difensori di questa nuova eresia dell’Ecumenismosotto il pretesto dell’amore fraterno o di una supposta riunificazione dei Cristiani saparati ANATEMA!”


ANATEMA CONTRA EL ECUMENISMO
DEL CONCILIO DE OBISPOS DE LA IGLESIA ORTODOXA RUSA EN EL EXTRANJERO (1983):
A aquéllos que atacan la Iglesia de Cristo enseñando que la Iglesia de Cristo esta dividida en denominadas «ramas» que difieren en la doctrina y estilo de vida, o que la Iglesia no existe visiblemente, pero será formada en el futuro cuando todas las ramas o sectas, o denominaciones, e incluso las religiones se unirán en un solo cuerpo; y quién no distingue el sacerdocio y los misterios de la Iglesia, de aquéllos de los herejes, sino que afirma que el bautismo y eucaristía de los herejes son eficaces para la salvación; por consiguiente, a aquéllos que a sabiendas están en comunión con estos herejes mencionados o quién apoye, disemine, o defienda su nueva herejía, ecumenismo llamada comúnmente, bajo el pretexto de amor fraternal o la supuesta unificación de los Cristianos separados, ¡Anatema!


ანათემა ეკუმენიზმის მწვალებლობის წინააღმდეგ
რუსული მართლმადიდებელი ეკლესია საზღვარგარეთ (1983):
«ანათემა მათ ვინც ქრისტეს ეკლესიის წინააღმდეგ ილაშქრებს და ასწავლის, თითქოს ქრისტესეკლესია . . ‘განშტოებებადდაიყო, ანდათითქოს ეკლესია ხილულად არ არსებობს და მხოლოდ მომავალში შეიქმნება, როდესაც ყველა განშტოება (აღმსარებლობა) და სერთოდ ყველა რელიგია ერთ სხეულად გაერთიანდება. ანათემა მათაც, ვინც ეკლესიის მღვდლობასა და საიდუმლოებს, მწვალებელთა მღვდლობისა და საიდუმლოებისაგან არ განასხვავებს და ამბობს თითქოს მწვალებელთა ნათლობა და ევქარისტია საკმარისია ცხონებისათვის. ანათემა მათაც, ვისაც შეგნებულად აქვს ურთიერთობა (ლოცვითი კავშირი) ხსენებულ მწვალებლებთან, ანდა იცავს, ავრცელებს და ესარჩლება ეკუმენიზმის ახლად მოვლენილ მწვალებლობას, ვითომცდა ძმური სიყვარულის ანდა განყოფილი ქრისტეანების სავარაუდო გაერთიანების საბაბით


ANATEMA DOTYCZĄCA EKUMENIZMU
RUSKIEJ PRAWOSŁAWNEJ CERKWI ZA GRANICĄ (1983 r.):
„Atakującym Cerkiew Chrystusową i uczącym, że podzieliła się ona na rozgałęzienia, które różnią się swoją nauką i życiem i twierdzącym, że Cerkiew jawnie nie jest prawdziwa, ale z odgałęzień, rozłamów i różnych nauk ma się zjednoczyć w jedno ciało; i tym którzy nie odróżniają prawdziwego kapłaństwa i sakramentów Cerkwi od heretyckich, lecz uczą, że chrzest i eucharystia heretyków doprowadzą do zbawienia; i tym, którzy obcują z tymi heretykami lub pomagają im lub bronią ich nowej herezji ekumenizmu, uważając ją za wyraz braterskiej miłości i sposób zjednoczenia poróżnionych chrześcijan – ANATEMA!”




ANATÉMA
EKUMENIZMU RUSKÉ PRAVOSLAVNÉ CÍRKVE V ZAHRANIČÍ (1983 R.)
Těm, kteří útočí na Kristovou Církev a učí, že se rozdělila na větve, jež se odlišují svým učením a životem, a kteří tvrdí, že Církev není viditelná, nýbrž z větví, rozkolů a jiných vyznání se má do jediného těla spojit; a také těm, kteří nerozlišují pravdivého kněžství a tajin Církve od heretických, ale učí, že křest a eucharistie heretiků jsou dostatečné pro spasu; a těm, kteří jsou ve styku s těmito heretiky nebo pomáhají jím, nebo hájí jejích novou herezi, čili ekumenizmus, a považují ji za bratrskou lásku a jednotu rozdělených křesťanů nech bude ANATÉMA.


АНАФЕМА ЕКУМЕНІЗМУ
РУСЬКОЇ ПРАВОСЛАВНОЇ ЦЕРКВИ ЗАКОРДОНОМ (1983 Р.)

Тим, хто нападає на Церкву Христову і вчить, що вона розділилася на гілки, що відрізняються вченням та життям, та хто стверджує, що Церква не є існуюча і видима, але має з гілок, розколів та інших визнань поєднатися в одне тіло; і тим, хто не розрізняє істинного священства та Таїнств Церкви від єретичних, але вчить, що хрещення та євхаристія єретиків достатні для спасіння; і тим, хто є у спілкуванні з такими єретиками або допомагає їм, або захищає їхню нову єресь екуменізму, вважаючи її братньою любов’ю та єднанням розрізнених християн – АНАФЕМА.

ПЕРВОЕ СКОРБНОЕ ПОСЛАНИЕ. Святитель Филарет (Вознесенский, +1985) Первоиерарх РПЦЗ. Святейшим и Блаженнейшим Главам Православных Церквей; Преосвященным Митрополитам, Архиепископам и Епископам

Святые Отцы и Учители Церкви наставляли нас, чтобы мы как зеницу ока хранили истину Православия. А Господь наш Иисус Христос, научая Своих учеников соблюдать каждую йоту или черту закона Божия, сказал, что«кто нарушит одну из заповедей сих малейших и научит так людей, тот малейшим наречется в Царстве Небесном» (Мф. 5, 19). Он посылал Своих учеников научать все народы преподанному Им учению в чистом и неповрежденном виде, и этот долго затем перешел к каждому из нас, епископов, по преемству от святых Апостолов. Этому научает нас и догматическое определение Седьмого Вселенского Собора словами: «Храним ненововводно все, писанием или без писания установленные для нас Церковные предания». В 1-м правиле того же Собора Святые Отцы добавляют к этому: «Приявшим священническое достоинство, свидетельствами и руководством служат начертанные правила и постановления, которые охотно приемля, воспеваем с Богоглаголивым Давидом, ко Господу глаголюще: «На пути свидений Твоих насладихся, яко о всякмо богатстве» (Пс. 118, 14). Такожде: «заповедал еси правду, свидения Твоя во век; вразуми мя, и жив буду» (Пс. 118, 138 и 144). И аще пророческий глас повелевает нам во век хранить свидения Божия и жить в них, то явно есть, яко пребывают оные несокрушимы и непоколебимы.»

    Твердо хранить Веру и правила Святых Отцов каждый из нас торжественно обещает при хиротонии, обязуясь перед Богом незыблемо блюсти Православие от вкрадывающихся в нашу жизнь искушений и заблуждений.

ТРЕТЬЕ СКОРБНОЕ ПОСЛАНИЕ. По поводу «Фиатирского Исповедания». Святитель Филарет (Вознесенский, +1985), митрополит Нью-Йоркский и Восточно-Американский, Первоиерарх РПЦЗ ОБРАЩЕНИЕ К ПРЕДСТОЯТЕЛЯМ СВЯТЫХ БОЖИИХ ЦЕРКВЕЙ, ПРЕОСВЯЩЕННЫМ ПРАВОСЛАВНЫМ АРХИЕРЕЯМ

   
 Научая нас твердо хранить во всем заповеданную нам православную веру, Св. Апостол Павел писал Галатам: «Но если бы даже мы или Ангел с неба стал благовествовать вам не то, что мы благовествовали вам, да будет анафема» (Гал. 1, 8). Ученика своего Тимофея он учил пребывать в том, чему он им научен и что ему вверено, зная, кем он научен (2 Тим. 3, 14). Это есть указание, которому должен следовать каждый Архиерей Православной Церкви и к чему он обязывается присягой, даваемой им при хиротонии. Апостол пишет, что Архиерей должен быть «держащийся истинного слова, согласного с учением, чтобы он был силен и наставлять в здравом учении, и противящихся обличать» (Титу 1, 9).
    В нынешнее время общего шатания, смущения умов и развращения особенно требуется от нас, чтобы мы исповедовали истинное учение Церкви, не взирая на лица слушающих и на окружающее нас неверие. Если ради приспособления к заблуждениям века сего мы будем замалчивать истину или преподавать извращенное учение во имя угождения мiру сему, то ищущим истину мы подлинно давали бы камень вместо хлеба. Чем выше стоит тот, кто так поступает, тем больший порождается им соблазн и тем тяжелее могут быть последствия.

სამი ქადაგება წმ. მღვდელმთავარი გაბრიელისა (ქიქოძე) კვირიაკესა ხორციელისასა.

და წარვიდენ ესენი სატანჯველსა საუკუნესა,
ხოლო მართალნი ცხოვრებასა საუკუნესა (მატთ. კე, მვ)

არა უმიზეზოდ დააწესა, ძმანო ქრისტიანენო, წმიდამან ეკლესიამან წარკითხვა დღეს სახარებისა მის, რომელიცა გამოხატავს მეორედ მოსვლასა და საშინელსა სამსჯავროსა უფლისა ჩვენისა იესო ქრისტესსა. მოახლოებულ არიან დღენი ლოცვისა და მარხვისანი, რომელთა შინა ჩვეულება გვაქვს ჩვენ, მართლ-მადიდებელთა ქრისტიანეთა, მონანება და მიღება წმიდისა საიდუმლოისა; ამისათვის წმიდა ეკლესია ადრითგან გვამზადებს ჩვენ, რათა ღირსად აღვასრულოთ საღმრთო ვალი ესე ჩვენი და სიწმიდით განვატაროთ დღენი დიდისა მარხვისანი. ერთსა მახლობელსა წარსულსა კვირიკესა წარკითხულ იქნა ეკლესიაში სახარებისაგან იგავი მეზვერისა და ფარისევლისა, რომლითა მაცხოვარმან გვასწავა ჩვენ, თუ ვითარ ჯერ-არს ლოცვა და მონანება. მეორესა კვირიაკესა იგავითა უძღებისა ვისწავეთ ჩვენ, ვითარ დაამდაბლებს ცოდვა კაცსა და ვითარ მამა ჩვენი ზეციერი ელის მონანებასა კაცისა ცოდვილისა და სიხარულით მიიღებს კაცსა მონანულსა. ბოლოს დღეს წარკითხულითა სახარებითა საშინელისა სამსჯავროისათვის წმიდა ეკლესია შეგვაგონებს ჩვენ, ვითარი ხვედრი მოელის კაცსა ცოდვილსა და მართალსა.

მიტროპოლიტი ეფრემი. კონსტანტინოპოლის 1992 წლის "ეკლესიათა მეთაურთა ეპისტოლეს" შესახებ.





ქრესტეს მიერ საყვარელნო ძმანო და შვილნო!

ღრმა მწუხარებით წავიკითხეთ, 1992 წლის 15 მარტს (ახალი სტილით) კონსტანტინოპოლში შეკრებილ ოფიციალურ ავტოკეფალურ ეკლესიათა მეთაურთა ეპისტოლე. ეს ეპისტოლე შედგენილი და ხელმოწერილი იქნა შეხვედრაზე სადაც წარმოდგენილი იყო ფაქტიურად ყველა ოფიციალური ეკლესიის პირველიერარქი.

ამ ოფიციალური დოკუმენტის სრული შინაარსის წარმოსაჩენად, საჭიროა გავაანალიზოთ მისი ცალკეული ასპექტები.

 პროზელიტიზმის საკითხი

ეპისტოლეში ვკითხულობთ: "ჩვენ ყველას შევახსენებთ, რომ პროზელიტიზმი ნებისმიერი ფორმით (არ უნდა აგვერიოს ევანგელიზაციაში და მისიაში), სრულიად დაგმობილია მართლმადიდებელთა მიერ. ქრისტიანი ერებისადმი მიმართული პროზელიტიზმი, რომელიც ზოგიერთ შემთხვევაში მართლმადიდებელთა მიმართაც გამოიყენება, ხან მოსყიდვისა და გადმობირების ფორმით, ხან კი ძალადობით, ქრისტიანთა შორის კავშირს წამლავს და ერთობისაკენ მიმავალ გზას აზიანებს. ამის საწინააღმდეგოა მისია და ევანგელიზაცია არაქრისტიანულ ქვეყნებში და არაქრისტიანთა შორის, რომელიც გვევლინება ეკლესიის წმიდა მოვალეობად და საჭიროებს ყოველგვარ დახმარებას. ამგვარი მართლმადიდებლური მისიები ხორციელდება აზიისა და აფრიკის ქვეყნებში. ისინი საჭიროებენ ყოველთა მართლმადიდებელთა და ყოველთა ქრისტიანთა მხარდაჭერას."

როგორც ვხედავთ, ეპისტოლეში მკვეთრად გამიჯნულია პროზელიტიზმი და მისიონერობა. მისიები მიმართულია "არაქრისტიანთა მიმართ ...

სამი წერილი მართლმადიდებლობისა და ეკუმენიზმის შესახებ. არქიმანდრიტი იუსტინე (პოპოვიჩი).

არქიმანდრიტი იუსტინე
1.
 ყოვლადუსამღვდელოესო მეუფენო!

მართლმადიდებელი ეკლესიის პოზიცია მწვალებელთა მიმართ - ანუ ყველა იმათ მიმართ, ვინც მართლმადიდებელი არ არის - ერთხელ და სამუდამოდ არის დადგენილი წმ.მოციქულთა და წმ.მამათა, ანუ ერთი და უცვალებელი ღმრთივსულიერი გარდამოცემის მიერ. ამ განჩინების თანახმად, მართლმადიდებლებს ეკრძალებათ მონაწილეობა რაიმე საერთო ლოცვასა თუ ღმრთისმსახურებაში მწვალებლებთან ერთად, "რამეთუ რაი მოყუსობა არს სიმართლისა და უსჯულოებისა? ანუ რაი ზიარება არს ნათლისა და ბნელისა? ანუ რაი შეტყუება არს ქრისტესი ბელიარის თანა? ანუ რაი ნაწილ უც მორწმუნესა ურწმუნოსა თანა?" (2კორ. 6,14-15).

მოციქულთა 45- კანონი ღაღადებს: "თუ ეპისკოპოსი, მღვდელი ანდა დიაკონი მწვალებელთან ერთად ილოცებს, აეკრძალოს მღვდლობა, თუ ნებას მისცემს მათ (მწვალებლებს), რომ შეასრულონ რაიმე სამღვდელო წესი, განიკვეთოს"! წმ.მოციქულთა ეს წმიდა კანონი არ მიგვითითებს, მაინც რომელი ლოცვა ან მსახურება გვეკრძალება, პირიქით, გვიკრძალავს ყოველგვარ ერთობლივ ლოცვას მწვალებლებთან - თვით კერძო ლოცვასაც კი.

ეკუმენურ ლოცვებში კი განა უფრო შორსმიმავალი, გაბედული ცვლილებები არ ხდება? ლაოდიკიის კრების ოცდამეთორმეტე კანონი მიგვითითებს: "მწვალებლებისაგან, რომლთა კურთხევა უფრო ამაოდ მეტყველებაა ვიდრე კურთხევა, კურთხევის მიღება არ შეიძლება."

ეკუმენიზმის არაბული მოდელი. მღვდელმონაზონი გრიგოლი (ლურიე)


უკანასკნელი ოცდაათი წლის განმავლობაში ეკუმენიზმმა რადიკალურად შეცვალა თავისი ტაქტიკა. ეკუმენიზმის მთავარი მტერი, ქრისტიანი ერების ნაციონალურ-კულტურული ტრადიციები, მან თანდათან თავის მთავარ "მეგობრად~ აქცია. მოხდა შეერთება, თითქოსდა შეუერთებელისა _ ეკუმენიზმისა და ფილეტიზმისა (ეკლესიის მერ დაგმობილი სწავლება 1872 . კონსტანტ. კრებაზე, რომელიც გულისხმობს ეკლესიის დაფუძნებას მხოლოდ ნაციონალური ნიშნით).

XX საუკუნის 40-იან წლებამდე ფილეტიზმი მხოლოდ განხეთქილებებსა და განყოფებს იწვევდა, რაც აღიქმებოდა, როგორც ერთგვარი ანტიპოდი ეკუმენისტური აღრევა-შეერთებისა, მაგრამ თანამედროვე ეკუმენიზმმა მოახერხა ამ ბარიერის წარმატებით გადალახვა. ეკუმენიზმის უახლესი სქემით ქრისტიანები "განშტოებებად" იყოფიან არა კონფესიური განსხვავებების პრინციპით, არამედ ნაციონალურ-კულტურული ტრადიციების მიხედვით (და მხოლოდ ამ ნაციონალურ ტრადიციათა შიგნით ხდება "განშტოებათა" კიდევ უფრო მეტი დაყოფა კონფესიურ "ტოტებად"). შესაბამისად "განშტოებათა" გაერთიანება ნაციონალურ-კულტურულ დონეზე უნდა დაიწყოს.

ეს თანამედროვე სქემა უაღრესად ეფექტურად იქნა გამოყენებული ქრისტიან-არაბთა მიმართ. ამ მხრივ დიდად წარმატებულია მუშაობა უკრაინელებთან. ახლა კი რუსების ჯერიც დადგა.

მეორე მსოფლიო ომამდე ანტიოქიის მართლმადიდებელი საპატრიარქო მუდმივ ოპოზიციაში ედგა ახალმესტილე ბერძენთა განმაახლებლურ ტენდენციებს. ანტიოქიელები არ დაესწრნენ 1923 წლის კონსტანტინეპოლის ცრუ-კრებას. ეკუმენიზმის "პირდაპირი შტურმი" ანტიოქიაზე მარცხით დამთავრდა. მაშინ ეკუმენიზმმა ანტიოქიას ზურგში დაარტყა ყოველთა არაბთა ერთობის მომხიბლავი აჩრდილით. და ანტიოქიის საპატრიარქო დაეცა, და დაცემა მისი იყო ყველაზე ძლიერი, მხოლოდ ამ არაბულ ერეტიკულ თანამეგობრობაში, რასაც ადრე ანტიოქიის საპატრიარქო ერქვა, არსებობს ოფიციალურ დონეზე მიღებული და მოქმედი გადაწყვეტილება, მწვა­ლებ­ლებთან უკვე მომხდარი გაერთიანების შესახებ. პირველი ამგვარი გადაწყვეტილება ოცდაათი წლის წინ იქნა მიღებული ლიბანში "მართლმადიდებელთა და მელქიტ-კათოლიკეთა ევქარისტიული ერთობის შესახებ". შამბეზისა და ბალამანდის შეთანხმებათა ეპოქაში საქმე კიდევ უფრო შორს წავიდა. 1991 წლის 22 ივნისს ანტიოქიის სინოდმა პატრიარქ ეგნატე IV თავმჯდომარეობით მიიღო დადგენილება "მართლმადიდებელთა და სირიელ მართლმადიდებელთა (მონოფიზიტთა) საპატრიარქოებს შორის".

ეს დადგენილება ითვალისწინებს:

1. სრულ ურთიერთაღიარებასა და პატივისცემას ორ ეკლესიას შორის ღვთისმსახურების, სულიერი ტრადიციების, ისტორიული მემკვიდრეობის და წმიდა მამათა ურთიერთცნობის საკითში.

3. ერთი ეკლესიის წევრისთვის უარის თქმა მეორე ეკლესიაში გადასვლაზე, მიუხედავად მოტივირებისა.

6. თუ ორი ეკლესიის ეპისკოპოსები შეხვდებიან ერთმანეთს ერთობლივი მსახურების ჩასატარებლად, უპირატესი იყოს ის ვისაც უფრო მეტი მრევლი ახლავს. მაგრამ თუ ქორწინების საიდუმლო ტარდება უპირატესობა სიძის მხარის ეპისკოპოსს მიენიჭოს.

9. თუ რომელიმე ადგილას აღმოჩნდება მხოლოდ ერთი მხარის მღვდელი მან საღმრთო საიდუმლონი ორივე ეკლესიის წევრებისთვის უნდა აღასრულოს, ლიტურგიის ჩათვლით.
ეს დადგენილება ძალაში დარჩა მას შემდეგაც, რაც სირიელმა მონოფიზიტებმა 1994 წლის 25 იანვარს ევქარისტიული კავშირი დაამყარეს ვატიკანთან.

ამრიგად, არსებითია არა აღმსარებლობა, იქნება ეს "მართლმადიდებლური", მონოფიზიტური თუ კათოლიკური, არამედ მთავარია რომ ამ ერთობის ყველა წევრი არაბია. უმრავლესობისთვის სწორედ ეს არის მთავარი და მისაღები და არა რაღაც "განყენებული" ჭეშმარიტებანი წმიდამამათამიერი მართლმადიდებლობისა.

ანალოგიური ტენდენციები შეიმჩნევა ახლანდელ ვითარებაში, როდესაც ცდილობენ ყოველთა რუსთა და ყოველთა უკრაინელთა საეკლესიო გაერთიანებას დოგმატურ ბარიერთა გვერდის ავლით. რუსეთში ....-სა და მოსკოვის სერგიანულ-ეკუმენისტურ საპატრიარქოს შორის, ხოლო უკრაინაში მოსკოვის საპატრიარქოს, უკრაინელ ავტოკეფალისტებსა და უნიატებს შორის.


("Вертоградъ-информ", Февраль, 1999 г.)